چون سایه بس که کلفت غفلت سرشت ماست

بخت سیاه نامهٔ اعمال زشت ماست

گرد ون به فکر آفت ماکم فتاده است

مانند خم ، همیشه ، سرما و خشت ماست

چون غنچه درکمین بهاری نشسته ایم

چاکی اگر دمد زگریبان بهشت ماست

در سینه دل به ضبط نفس آب کرده ایم

ناقوس از ستم زده های کنشت ماست

سودای طره ات ز سر ما نمی رود

چون شعله دوددل رقم سرنوشت ماست

تهمت مبند بیهده بر دوش وهم غیر

خار وگل بساط جهان خوب و زشت ماست

اشکی ز الفت مژه دل برگرفته ایم

هر دانه ای که ریشه ندارد زکشت ماست

پوشیده نیست جوهر نظاره مشربان

آیینه لختی ازدل حیرت سرشت ماست

بیدل بنای ریختهٔ درد الفتیم

گرد جفا و داغ الم خاک و خشت ماست